Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu pierwszej części zwierzeń syna Pablo Escobara, zupełnie przez przypadek dowiedziałam się, że istnieje również druga część. Zastanawiałam się o czym w niej napisał, skoro najważniejsze sprawy z ich życia zwarł w tej pierwszej książce. Okazało się, że tutaj skupił się na dotarciu do byłych współpracowników swojego ojca, ale także jego ofiar, a przede wszystkim na pojednaniu z ludźmi, których rodziny doznały różnych krzywd ze strony Escobara.

Juan Pablo Escobar tą książką chce się rozliczyć z przeszłością ojca i pojednać z potomkami ofiar barona narkotykowego. Między innymi do takiego pojednania doszło między nim a synem zabitego ministra sprawiedliwości - Rodriga lary Bonilli i z Aeronem Sealem, synem osobistego pilota Escobara, którego zabójstwo zlecił Pablo po tym, gdy pilot - Barry Seal, wykonal słynne zdjęcia, pokazujące Pablo Escobara i Gachę podczas załadunku kokainy do samolotu.

Interesujący był również opis ostatnich dni życia Escobra w relacji jego kuzynki - Luz, która zapewniła mu wówczas schronienie i obserwowała cały proces degradacji psychicznej, gdy miotał się jak zwierzę złapane w sidła, mając świadomość, że jego koniec jest bliski i zatruwała go niepewność o los swojej rodziny. Do tej sytuacji odnosi się cytat: "Luz zobaczyła Pablo Escobara zdruzgotanego bezsilnością i świadomością, że nie jest w stanie ochronić swoich bliskich".

Ostatni rozdział Juan Pablo Escobar poświęcił narcoserialom. Uważa, że zbytnio ubarwiają one przestępczą działalność biznesu narkotykowego, ukazując wyidealizowany obraz narkotykowego świata przestępczego, pomijając te najmroczniejsze strony takiego stylu życia. Dlatego autor ostrzega ich przed próbami wejścia na taką drogę, przestrzegając ich aby nie ufali bezkrytycznie "prawdom" pokazanym przez seriale, bo niewiele ma ona wspólnego z rzeczywistością, a same fakty z życia Pablo Escobara również w wielu miejscach mijają się z prawdą.

Syn Pabla opisuje też pracę skarbnika ojca o przezwisku "Szczena". Fortuna zdobyta dzięki współpracy Escobarem nie przyniosła temu człowiekowi szczęścia, jak zresztą większości członków kartelu z Medellin, w tym samemu Pablo Escobarowi. Większość tych ludzi albo została zabita albo trafiła na długie lata do więzienia.

Na ile szczere są te rozliczenia z przeszłością, te pojednania to nie wiem. Podejrzewam, że w głębi serca syn czuje żal do losu o to, że to wszystko tak się skończyło, ale zapewne pozostanie przy życiu okazało się ważniejsze niż jakieś próby odwetu czy zatrzymanie majątku, z którego rodzina i tak by nie skorzystała, bo gdyby nie oddali wszystkiego, to zapewne by zginęli. Przykre jest to jak zachowała się jego babcia ze strony ojca w stosunku do swoich wnuków i synowej. A w serialu pokazano ją w tak dobrym świetle.

Myślałam, że autor książki po śmierci ojca już nigdy nie będzie mógł przyjechać do Kolumbii, a okazuje się, że pojechał tam 14 lat później, szukał bezpośrednich świadków wydarzeń z tamtych lat, rozmawiał ze współpracownikami ojca ale również ludźmi, którzy go ścigali i przyczynili się do jego śmierci. Twierdzi, że nie szuka zemsty, odwetu tylko pojednania. Czy mówi to szczerze? Na to pytanie zna odpowiedź tylko on sam. Nawiązałam z nim kontakt przez internet. Pytał w jakim języku można się ze mną porozumieć. Niestety, nie mówię po angielsku ani hiszpańsku. Napisałam potem jeszcze do niego kilka słów, które koleżanka przetłumaczyła mi na hiszpański, ale już więcej nie otrzymałam od niego żadnej wiadomości. Szkoda, bo chciałam poprosić o fotkę z dedykacją. Najpierw miał profil w którym pisało, ze jest architektem i mieszka w Los Angeles, potem usunął ten profil i założył nowy, w którym przedstawia siebie jako pisarza, ale już nie podaje miejsca zamieszkania. Trochę to dla mnie dziwne. Nie mniej jednak za cud można uznać fakt, że on, jego siostra i matka pozostali przy życiu i może dlatego tak szanuje tę drugą szansę i potrafi ją dobrze wykorzystać, robiąc w swoim życiu coś pożytecznego nie tylko dla siebie ale także dla innych.

Po przeczytaniu pierwszej części zwierzeń syna Pablo Escobara, zupełnie przez przypadek dowiedziałam się, że istnieje również druga część. Zastanawiałam się o czym w niej napisał, skoro najważniejsze sprawy z ich życia zwarł w tej pierwszej książce. Okazało się, że tutaj skupił się na dota...

Rozwiń

Zwiń

Po raz kolejny przekonałam się, że książka, którą uznaje się za kultową, wokół której robiło się sporo szumu medialnego, okazała się okropną szmirą. Gdzie ten geniusz, gdzie te odkrywcze tezy, bo ja wynudziłam się jak mops i pomimo, że podejmowałam wysiłek aby jakoś dobrnąc do końca, to poległam po przeczytaniu 94 stron, co zdarza mi się niezmiernie rzadko. Jednak nie jestm masochistką aby zadawać sobie dalsze tortuty i brnąć w to pomimo tego, że wszystko we mnie bntowało się przeciwko dalszemu czytaniu.

Grupa rozwydrzonych dzieciaków, które ocałały z katastrofy lotniczej i wylądowały na bezludnej wyspie, to niekończące się kłótnie złośliwych bachorów o przywództwo, o prawo zabrania głosu, a wszystko to w atmosferze wzajemnej rywalizacji, nienawiści, przemocy i dokuczania sobie tak aby zapiekło do żywego. Ustanawiają jakieś prawa, zasady, wybierają przywódcę, po czym nagminnie łamią ustanowione przez siebie regulaminy. Niektóre z dzieci twierdzą, że widziały jakiegoś strasznego zwierza i przez większość książki kłócą się o to czy jest on tylko wytworem wyobraźni, mara senną czy jednak istnieje naprawdę. Do tego opisy przyrody, które powinny być lekkie i świeże jak powiew morskiej bryzy znad malowniczej wyspy, a okazały się patetyczne, nudne i przygnębiające. Może dlatego, aby jeszcze spotęgować ten nastrój beznadziei.

Nie dosyć, że nie dostrzegłam tu żadnego geniuszu, a koło arcydzieła literatury to coś nigdy nawet nie leżało, to w dodatku książka okazała się potwornie toporna, nudna i nie znalazłam w niej niczego odkrywczego. Ot, alegoria świata dorosłych i różnych ich zachowań w walce o władzę i przywileje. Tutaj toczy się walka o przetrwanie, ale te dzieciaki raczej robią wszystko aby się wzajemnie unicestwić. Okropne to było i cieszę się, że przerwałam te męki, bo szkoda czasu na cos tak słabego.

Po raz kolejny przekonałam się, że książka, którą uznaje się za kultową, wokół której robiło się sporo szumu medialnego, okazała się okropną szmirą. Gdzie ten geniusz, gdzie te odkrywcze tezy, bo ja wynudziłam się jak mops i pomimo, że podejmowałam wysiłek aby jakoś dobrnąc do końca, to po...

Rozwiń

Zwiń

Przeczytałam już chyba wszystkie napisane przez tę autorkę książki i ta jej najnowsza trochę podniosła mi ciśnienie. Dlaczego? No bo ile razy można wałkować temat kolaboracji podczas II wojny światowej czy porywania i zniemczania polskich dzieci. Przecież zarówno literatura faktu jak i powieści obyczajowe już opisały te tematy na wszystkie możliwe sposoby. Pytam więc - po co tworzyć kolejną książkę o tym samym, jeżeli nie ma się w tym temacie nic nowego czy odkrywczego do dodania. Ja wiem, że to to są chwytliwe kwestie, które mocno działają na wyobraźnię i uczucia czytelników. Ale na prawdę nie ma świeżych tematów, które można by ciekawie opisać?

Pierwsza połowa książki nudna i monotonna. Rozumiem, że autorka zapoznaje nas z rodziną głównej bohaterki - Magdy Antoszewskiej : jej mamą Renatą, młodszą siostrą Adelą, bratem Mietkiem czy ciotką Luizą, u której mieszka w Kielcach aby nie dojeżdżać z rodzinnej wsi Ocisęki do pracy w miejskim ratuszu. Ale przez 150 stron???

Wybuch wojny powoduje zmiany zarówno na wsi, jak i w Kielcach, gdzie tworzy się ruch konspiracyjny, do którego wstępuje Magda. Wiedząc, że mąż jest w niemieckiej niewoli, snuje fantazje erotyczne o Marcelu - chłopaku poznanym w siatce konspiracyjnej... Dziwna ta główna bohaterka, jakby sama nie wiedziała czego chce w życiu. Jej matka zaś irytowała mnie na każdym kroku wygłaszaniem tych swoich staroświeckich "mądrości". Brat żyje na kocią łapę z matką dwójki swoich dzieci, co jak na tamte czasy i małą wieś, wydaje się mało prawdopodobne.

Romans dwójki bohaterów mało przekonujący, a szczególnie jego postawa względem swojej partnerki działała mi na nerwy. Straszny gbur i egoista z tego faceta. W moim odczuciu, to pomiatał nią i w ogóle jej nie szanował, w dodatku zlecał jej zadania konspiracyjne, które były bardzo ryzykowne. Jakoś nie czułam w tym związku miłości, troski i szacunku należnego kobiecie.

Najbardziej interesującym wątkiem okazały się porwania i wywózki polskich dzieci do Niemiec w celu ich germanizacji. Dzieci siłą oderwane od rodziców, rodzeństwa są w ośrodkach przejściowych fatalnie traktowane. Często padają ofiarą maltretowania czy zabójstw. Autorka opisała to w sposób przejmujący, ale ja już o tym tyle czytałam, że bardziej mnie te sceny (mające brać czytelnika na litość) irytowały zamiast mną wstrząsnąć, bo najbardziej wstrząsające były książki dokumentalne pisujące tego typu zdarzenia jak chociażby "Teraz jesteście Niemcami. Wstrząsające losy zrabowanych polskich dzieci". Natomiast wydarzenia przedstawione w powieści to po prostu wytwór wyobraźni autorki. Po raz kolejny pytam: po co, skoro tyle o tym już napisano? Trzeba przyznać, że udało się autorce wiernie odtworzyć klimat i dramaturgię zniemczania polskich dzieci, jednak za dużo już w literaturze polskiej wałkowania pewnych kwestii celem podniesienia atrakcyjności książki.

Pani Nina Zawadzka z pewnością ma dobry styl, potrafi doskonale opowiadać historie wojenne, o czym świadczy fakt, że przeczytałam wszystkie jej książki i każda mi się podobała, ale uważam, że poruszenie takich tematów jak obszerny wątek konspiracyjny i germanizacja polskich dzieci to już przegięcie z racji tego, że jest to powielanie chwytliwych tematów, których już nic nowego nie da się przekazać, chyba, że ktoś znajdzie naocznego świadka tamtych zdarzeń, który wniesie od siebie coś, co faktycznie widział i przeżył. Na końcu książki autorka pisze, że ułożyła powieść na podstawie właśnie zeznań świadków. A nie lepiej było po prostu rzetelnie spisać ich wspomnienia, zamiast na ich podstawie układać ckliwe historie? Wyszło zwykłe bajanie o tematach, które zawsze dobrze się sprzedadzą. Nie lubię gdy autorzy stosują takie sztuczki w celu podniesienia czytelnictwa. Niestety, momentami się nudziłam i w miarę wysoką ocenę daję za drugą połowę książka, bo w pierwszej straszne nudy.

Przeczytałam już chyba wszystkie napisane przez tę autorkę książki i ta jej najnowsza trochę podniosła mi ciśnienie. Dlaczego? No bo ile razy można wałkować temat kolaboracji podczas II wojny światowej czy porywania i zniemczania polskich dzieci. Przecież zarówno literatura faktu jak i po...

Rozwiń

Zwiń